چه کسانی آب به آسیاب جمهوری اسلامی میریزند؟ همه نیروهایی که با حذف و تخریب سرو‌کار دارند، حذف پنجاه و هفتی ها، حذف لیبرال ها و دشنام‌کردن لیبرال، حذف چپ ‌‌دشنام کردن واژه چپ، حذف اتنیک ها ، تحت واژه تحزیه طلبان، تخریب شخصیتها دیگر ویژگی این نیروها است. جمهوری اسلامی در این زمینه استاد همگان است و با شکنجه اینکار را میکند. ولی شاه اللهی ها مدال نقره را دریافت میکنند. آنان همه کسانی که در انقلاب بودند ‌‌را محکوم میکنند و شایسته حمله تخریبی می دانند. در امتداد این تخریب ها، اگر به قدرت برسند، طبعا زندان ها را پر از آزادیخواهان خواهند کرد. 

این یادآور حملات چپ های افراطی علیه سرمایه داران است که معنایش سرکوب طبقه کارآفرین و‌بخش خصوصی بعد از به قدرت رسیدن میباشد. 

مخالفان جدی گذار به دمکراسی چه کسانی هستند؟ 

نظام حاکم و حزب اللهی ها، شاه اللهی ها ‌‌و سلطنت طلبان، چپ الهی های طرفدار دیکتاتوری‌ پرولتاریا و ملیون اقتدار گرا در همین جمع هستند.

صف‌ بندی واقعی بین صف طرفداران دمکراسی و طرفداران استبداد است. نظام سلطنتی و نظام مجاهدینی، نظام کره شمالی و پوتینی همه در کمپ استبداد هستند، باید گزینه سکولار دمکراسی مبتنی بر حقوق بشر را هم در وجه ایجابی و هم در وجه مصداقی تبیین کرد، 

بحث بر‌سر شکل نیست، بحث‌ بر‌سر‌ محتوی است، کسانی که طرفداران اتحاد دمکراسی خواهان و طرفداران بازگشت نظام سلطنتی (فرح‌ پهلوی‌و‌غیره) هستند، میگویند بحث ‌یر‌ سر‌ محتوی را در فردای گذار بکنیم. ما در شرایطی هستیم که اگر دمکراسی بعنوان گزینه برتر واقعی مطرح نشود، گذار به استبداد محتمل‌ ترین گذار ‌خواهد شد. و‌منظور‌ من بازگشت سلطنت یا به قدرت رسیدن مجاهدین نیست، منظور من کودتای نظامی است که تجربه رضا خان در آن تکرار شود، شعاری که برخی در نظاهرات تکرار میکنند و خواهان آن هستند. و این کودتا احتمالا مضمون ضد قدرت روحانیت هم خواهد داشت، (سرمقاله جامعه نو) در برایر این گزینه به قدرت رسیدن مردم و انقلاب نرم است که نیاز به یک چشم انداز روشن ضد دیکتاتوری و سکولار دمکراسی دارد. این آخری هم نیاز به گفتگوی انتقادی و جدی میان مخالفان دمکرات دارد، سکوت کردن در مقابل طرفداران بازگشت سلطنت که گاها ماسک دمکراسی به چهره می زنند، به شکل گیری گزینه سکولار دمکراسی کمکی نمی کند. 

توسعه امرانه در ایران با دو پهلوی شکست خورد، کشور ما نیاز به گذار به توسعه دمکراتیک پایدار دارد، دیگر زمان چپاول نرم و سخت تمام شده است، دوران فساد سیستماتیک و ساختاری که به هسته سخت و ثابت قدرت وابسته است، گذشته است.